Κάνοντας έναν
απολογισμό του 2015 κάθισα και μέτρησα ό,τι
με κούρασε τον τελευταίο χρόνο:
- Οι ειδήσεις που δεν περιορίζονται στην ενημέρωση, με καταγραφή των γεγονότων, αλλά στρατολογούν πλήθος οικονομικούς και κοινωνικούς αναλυτές, αμφίβολης επιστημονικής κατάρτισης, για να εισβάλουν στο μυαλό μου. Επιτέλους γιατί δεν αναφέρουν ότι πάντα υπάρχουν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και απλώς δημοσιογραφικό χρόνο έχουν μόνο συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες;
- Η κακομοιριά, όχι αυτών που δεν έχουν και δίκαια αγωνιούν για την επόμενη μέρα, αλλά αυτών που κλαίνε για την περικοπή των 15 € στα 800. Σε κανένα δελτίο ειδήσεων δεν άκουσα λέξη για το πείραμα της γενιάς των συνταξιούχων στα 67, πόσοι θα προλάβουν άραγε…;
- Η γκρίνια για τα 10 λεπτά στο λίτρο κρασιού και τη σιγουριά των οινοποιών πως ο Έλληνας θα κόψει το κρασί. Βέβαια 10 λίτρα κρασί την εβδομάδα με επιβάρυνση 1 € είναι μεγάλο έξοδο για την τσέπη μου και καθόλου επιζήμιο για το συκώτι μου…
- Ο σπαραγμός των δημοσιογράφων μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες για τους πρόσφυγες. Είναι περισσότερο άνθρωποι από εσένα κι εμένα … Αλλά μόλις αλλάξουν θέμα συνεχίζουν στον ίδιο ειρωνικό και χλευαστικό τόνο!
Περάσαμε πια από
την εποχή της αφθονίας με τα
χειμωνιάτικα διήμερα στα σαλέ, στον Έλατο
και τα τρελά ξεφαντώματα στη Μύκονο ( αρκετοί με καταναλωτικά και
επιχειρηματικά δάνεια ) για τα οποία μιλούσαν με πολλή
περηφάνεια (ήταν μεγάλα
επιτεύγματα!) στην εποχή που όποιος έχει
χρήμα, κρύβεται ! (Για να μην τον πιάσει η Εφορία…) Ποια είναι τα σημερινά μας πρότυπα;
Καιρός να επαναπροσδιοριστούμε!
